Dział III. Szkodliwe czynniki abiotyczne. Temat: “Szkody powodowane przez pioruny.”

Pioruny

Pioruny uderzają najczęściej w drzewa wysokie; rosnące na wilgotnych glebach; głęboko zakorzenione, a więc w dęby, topole, wiązy, jesiony, jodły, modrzewie, sosny i świerki; rzadziej buki, graby i wierzby.

Najczęstszym uszkodzeniem powodowanym przez pioruny są różnej długości i szerokości rysy piorunowe. Przeważnie zaczynają się one tuż pod wierzchołkiem drzewa i biegną wzdłuż włókien aż do ziemi. Na drzewach o grubej i spękanej korowinie rysy te są głębsze niż na drzewach o cienkiej i gładkiej korowinie. Jeśli rysy są wąskie, to zarastają, natomiast szerokie rysy bywają przyczyną zamierania drzew po kilku latach. Niekiedy pioruny utrącają wierzchołki drzew, zdzierają z nich korę lub też rozdzierają albo roztrzaskują całe drzewa.

Pioruny powodują również szkody fizjologiczne. Polegają one na powolnym obumieraniu drzew sąsiadujących z drzewem porażonym. Miejsca takie nazywamy pogromiskami. Drzewa uszkodzone przez pioruny należy usuwać, aby nie opanowały ich szkodniki wtórne i grzyby niszczące drewno.

Źródło: “Ochrona lasu” dla techników leśnych.