Czyreń ogniowy – Phellinus igniarius, żółciak siarkowy – Laetiporus sulphureus- objawy,zwalczanie, znaczenie w biocenozach leśnych.

Czyreń ogniowy – Phellinus igniarius, klasa: Podstawczaki (Basidiomycetes)

Występowanie. Grzyb pospolity na wielu gatunkach drzew liściastych. Największe szkody powoduje na osice.

Objawy. Na pniach drzew wytwarza owocniki wieloletnie dość duże (do 20 cm), zdrewniałe, w kształcie kopytowatych konsol. Górna ich strona jest spękana, bardziej wypukła niż dolna, barwy początkowo płowej, u starszych prawie czarnej. Dolna strona szarobrunatna, miąższ ciemnobrązowy. Grzyb infekuje drzewa zarodnikami przez rany, głównie po obłamanych gałęziach. Rozwija się szybko i powoduje białą zgniliznę jednolitą.

Zwalczanie polega na usuwaniu porażonych drzew ( bardzo często w takich drzewach dzięcioły wykuwają dziuple dlatego powinny być pozostawiane w lesie).

Żółciak siarkowy – Laetiporus sulphureus, klasa: Podstawczaki (Basidiomycetes)

Występowanie. Grzyb poraża wiele gatunków drzew liściastych, najczęściej dęby, wierzby, topole i robinię. Najwięcej szkód wyrządza żółciak siarkowy na dębach.

Objawy. Jednoroczne owocniki pojawiają się późną wiosną. Są jaskrawożółte, czasem prawie pomarańczowe, początkowo mięsiste, później wysychają i stają się łamliwe. Rosną zwykle grupowo po kilka lub kilkanaście sztuk, ułożone dachówkowato. Powoduje zgniliznę brunatną. Porażone drzewa często się łamią. Infekcja jak w przypadku wszystkich hub następuje przez rany.

Zwalczanie polega na usuwaniu porażonych drzew, również martwych powalonych, gdyż grzyb rozwija się na nich saprofitycznie i wytwarza owocniki (z drugiej strony brakuje w biocenozach leśnych grubych martwych drzew. Niektóre z zaleceń są sprzeczne z ekologicznym podejściem do lasu).